تمنای عاشق

آن را که جفا   جوست  نمی  باید   خواست

سنگین دل و بد خوست نمی باید   خواست

ما   را   ز  تو  غیر  از  تو     تمنایی   نیست

از دوست به جز دوست نمی  باید   خواست

 

دوستان

دیگران     از    صدمه    اعدا همی   نالند  و   من

از   جفای    دوستان   گریم  چو   ابر        بهمنی

سست عهد و سرد مهرند این رفیقان    همچو گل

ضایف آن عمری که با این سست عهدان سر کنی 

 دوستان   را    می   نپاید   الفت و    یاری    ولی

دشمنان  را  همچنان  بر  جاست  کید  و   ریمنی

کاش        بودند    به    گیتی     استوار  و دیرپای 

 دوستان  در  دوستی  چون  دشمنان در دشمنی

سوگند

لاله رویی بر گل سرخی نگاشت

کز سیه چشمان    نگیرم دلبری 

 از  لب من کس   نیابد بوسه ای

وز کف من کس ننوشد  ساغری

تا    نیفتد   پایش    اندر   بند ها

یاد کرد آن  تازه   گل  سوگند ها 

 ناگهان     باد  صبا  دامن   کشان

سوی سرو و  لاله شمشاد رفت

  فارغ  از  پیمان     نگشته   نازنین 

 کز   نسیمی برگ گل بر باد رفت

خنده   زد  گل  بر  رخ    دلبند  او

کآن  چنان  بر  باد شد سوگند  او